De eerste week ‘echt’ werken en olifanten rijden i

Na onze introductieweek en een heerlijke vakantie was het afgelopen maandag eindelijk zover, we zijn begonnen met het project. Ik zag dat ik nog niet zoveel over het project had verteld en eigenlijk allemaal de ‘leuke’ dingen verteld heb.
Het project waar ik bij betrokken ben is het Childhood Mapping Project. Dit project houdt zich bezig met crèche kinderen in de township van Kenton on Sea, Marselle. Kenton is een dorpje tussen Port Elizabeth en East London, en ligt ongeveer op een half uurtje rijden van Port Alfred af ligt.

In Nederland is het normaal dat wanneer kinderen naar een crèche gaan de ouders een intake gesprek hebben met de crèche, zodat de crèche alle basis gegevens van het kind heeft, zoals de voor en achternaam, het adres, de geboortedatum en plaats en dat ze natuurlijk weten waar ze moeten zijn en wie te bellen wanneer er iets gebeurd met het kind. Maar in Marselle is dat helemaal anders, de kinderen komen vaak zelf naar school gelopen, moet je nagaan dat ze tussen de 8 maanden en 4 jaar zijn, dus helemaal geen ouder die met het kind mee gaat. Vaak zijn de ouders analfabetisch en kunnen ze dus niet lezen en schrijven. Dit houdt in dat het invullen van papieren ook zeker niet gaat. Eigenlijk komt het er op neer dat ze op de crèches heel weinig gegevens hebben van de kinderen, omdat het moeilijk is om daar aan te komen. Ook hebben heel veel kinderen niet eens een geboorteakte! Meestal komt dit omdat de ouders zelf ook geen identiteitsbewijs hebben en voordat ouders die voor hun kind aan kunnen vragen moeten ze eerst hun eigen doen. Maar dat gaat moeilijk als je analfabetisch bent, en eigenlijk het nut er ook niet zo van in ziet. Kortom, het is de bedoeling dat wij voor zoveel mogelijk kinderen een profiel gaan maken, met daarin de basis gegevens van het kind, zoals, naam, geboortedatum en plaats, adres, leefomgeving (dus bij wie het kind woont), of het kind subsidie krijgt of niet, de medische toestand (hebben ze al inentingen gehad? Hoe groot ze zijn) etc.

Een jaar geleden is dit project opgestart door Vukukanye, een organisatie die zich bezig houd met community development, vooral gericht op kinderen binnen deze regio. In de tussentijd 2 groepen humanitarian studenten aan dit project gewerkt en zijn er van de ongeveer 300 kinderen 9 met een volledig ingevuld profiel. Nou moet ik er ook bij zeggen dat ze voorgaande keren ook maar met 6 en 3 mensen waren en wij met 12! Dus wij hebben ons streven gezet op 30 volledig ingevulde profielen. Natuurlijk hopen we op meer, maar dit is Afrika dus alles duurt hier langer en kost hier 3 keer zoveel moeite! De gegevens over de kinderen gaan wij verzamelen doormiddel van huisbezoeken. Wij gaan 2 keer per week op huisbezoek, ’s maandags doen we er 4 en woensdags doen we er 2. Verder komen op een aantal dinsdagen mensen van de kliniek langs om de nieuwe kinderen te meten en te wegen. En op vrijdag gaan enkele kinderen naar de kliniek toe voor prikjes, inentingen en worden ze onderzocht. Al deze gegevens komen in hun individuele profiel te staan. Momenteel zijn er heel veel profielen met alleen een foto, naam en geboortedatum, dus moeten wij proberen deze zo veel mogelijk in te vullen d.m.v. huisbezoeken.

Onze projectleiders Zelda & Jenny hebben ons al flink voorbereid op de huisbezoeken en ons verteld dat we veel lastige dingen zullen horen en dat het best heel zwaar kan zijn en moeilijk om niet te huilen. Veel kinderen leven bij hun grootouders die veel te oud zijn en eigenlijk niet meer goed voor het kind kunnen zorgen, verder zijn heel veel ouders ziek of dood, veel kinderen hebben aids en tbc en mishandeling is ook geen uitzondering. Ik heb zelf al kinderen gezien met ringwormen, wat er erg smerig uitziet. We hebben dus al besloten pleisters mee te nemen voor de kinderen, ook voor onze eigen veiligheid, want je weet maar nooit.

Deze week hebben we eigenlijk, naar mijn mening, nog niet zo heel veel gedaan. We zijn maandag t/m woensdag in Marselle geweest. Maandag zijn we naar alle crèches geweest om te kijken hoe het daar aan toe gaat en om kennis te maken met de leraressen en de kinderen. De school waar ik ga werken, samen met Annamarie, Sabrina en Hedy, heet Masibulele Pre-School en op deze crèche zijn ruim 100 kinderen te vinden en 4 leraren. Dit is ook de crèche dit al het verste is qua profielen. Dinsdags zijn we weer naar de crèches geweest en hebben we vooral veel met de kinderen gespeeld en een lijst met wat namen van de nieuwe kinderen meegekregen. Zodat we al vast konden beginnen met de nieuwe profielen. Helaas hadden ze op onze crèche weinig tijd, dus zijn we daar maar heel kort geweest. Op de andere crèches hadden ze meer tijd en mochten we de kids helpen met kleuren en gingen ze liedjes voor ons zingen, Engelse en Xhosa (Afrikaanse stam). De kinderen hier zien er echt blij en gelukkig uit, ze zijn vol levenslust en springen en klimmen op je, willen dolgraag met je spelen, terwijl het best raar is als je nagaat wat de meeste kinderen meegemaakt hebben. ’s Woensdag hebben we foto’s gemaakt van kinderen die nog geen profiel hadden, helaas waren er veel absent dus moeten we nog een keer foto’s maken. Ook hebben we de rest van de namen gekregen en een lijst met namen van kinderen die als eerste een huisbezoek moeten hebben omdat die er het slechtst aan toe zijn, als je kijkt naar de thuissituatie, ouders dood, ziek, alcohol misbruik, drugs en mishandeling. Donderdag hebben we heerlijk uitgeslapen, had ik ook wel nodig na 2 ‘zware’ stapavonden. En hebben we ’s middags nog met onze supervisor om de tafel gezeten en nog wat dingen doorgesproken. Vrijdag zijn we weer naar Marselle geweest en hebben we de week doorgenomen, wat we gezien hadden, hoe de komende weken eruit zullen zien etc.

Omdat we donderdag veel vrije tijd hadden ben ik toch ook maar naar de dokter gegaan voor mijn rug, want die deed inmiddels al 1,5 week pijn en het werd ook niet echt beter. De dokter vertelde dat mn spieren in mn rug helemaal dik waren, omdat ze mn ruggengraat wilden beschermen. Dus waarschijnlijk heb ik toch een rare beweging gemaakt met trampoline springen. Ook zei de ik dokter dat het goed was dat ik gekomen was, want zij had een keer hetzelfde gehad en had er weinig aandacht aan besteed omdat ze dacht dat het wel over zou gaan, maar zij heeft uiteindelijk 5 dagen in het ziekenhuis moeten liggen om te genezen. Dus maar goed dat ik geweest ben. Ik heb spierverslappers en soort sterke paracetamol meegekregen, waardoor het volgens haar beter zou worden. Alleen 1 nadeel ik heb de hele dag dorst door die dingen en voel me een beetje zweverig haha. Nu maar hopen dat het ook helpt. Ik had het er vandaag met Zelda over en die zei dat de pillen waarschijnlijk niet zouden helpen en ik alsnog naar een chiropractor moet voor een massage en het losmaken van de spieren. Ik wacht wel af en zie het volgende week wel!

Dit weekend hadden we besloten om rustig aan te doen en om zondags olifanten te gaan rijden in East London. Volgens een meisje dat hier al langer zit moesten we daar echt heen als we olifanten wilden rijden. Zaterdags hebben we rustig aan gedaan, beetje het stadje in op zoek naar kleren voor het thema feest van die avond, dat was old school sport. Dus ik enorme lange knie-sokken gekocht, grijs met hele foute roze en gele ruitjes en heel de stad afgezocht naar zweetbanden maar die helaas niet gevonden. Dan maar haar in 2 invlechten en roze klipjes erbij in. Rokje aan, en een T-shirt, beter dan dat kon ik er niet van maken.
Toen we net van huis waren kwamen we de beveiliging tegen (MultiSecurity), die zn auto naast ons tot stilstand bracht en vertelde dat hij op zoek was naar 2 gewapende criminelen, die op dat moment in de straat waar wij liepen gesignaleerd waren! Dus eigenlijk liepen we daar best verkeerd. Gelukkig bood de man ons aan om ons naar de kroeg te brengen met zn pickup! Zodat we niet hoefden te lopen. Achteraf best raar, want we moesten natuurlijk ook weer terug en dat zouden we wel moeten lopen ;).. Het begin van het feestje was dus een beetje raar, maar het feest was echter erg gezellig, ook al voelde ik me soms best belachelijk met mn vlechtjes hahahah.

Zondag dus olifanten rijden! Het was echt heel erg leuk om op een olifant te rijden. Eerst moet je er op klimmen, ik had geen idee hoe dat ging, dacht misschien met een trapje ofzo, maar nee de olifant gaat gewoon door zijn knieën, eerst door de achterpoten en dan door de voorpoten, en dan kun je er met een beetje hulp zo opklimmen! We gingen op de olifant door een game reserve, alleen hebben we onderweg niet zoveel andere dieren gezien, wat ik wel jammer vond. Had natuurlijk gehoopt om de big 5 te zien terwijl ik op n olifant zat, maar helaas! Alleen zebra’s gezien, pumba’s en paarden! Verder wel erg gelachen! En een bijzondere ervaring om op een olifant te zitten! Hij voelde trouwens heel anders aan dan ik dacht. Ik had nl gedacht dat zijn huid redelijk zacht was, maar er zaten allemaal haartjes op, die heel erg stug waren. Vet raar! Ik mocht m ook voeren, en wanneer ie eten kreeg legde hij zn slurf op zn hoofd en konden we er zo snoepjes ingooien en dan deed hij ze in zn mond. Zo’n slurf voelt ook raar aan. Toen we aan het rijden waren kwam ook ineens de slurf van de olifant achter me naar me toe en ging aan me snuffelen. Haha.
Erg geslaagd en relaxed weekend dus! Hoe gaat het daar allemaal in Groningen en omstreken..???

Voor de foto’s moeten jullie ff kijken op:
http://picasaweb.google.nl/daphneleonie/OlifantenRijdenInEastLondonOldSchoolSportParty#

Dikke kus Daf!